Borondate onez baina jainkotu egiten naiz, Jauna, batzuetan: benetan behar den jakituria, benetako irizpide zuzena, benetako praktika koherentea… neureak ditudala uste izaten dut eta bai, hain gordinik aitortu nahi ez badut ere —neure buruari ere ez diot aitortzen,...

Batzuetan, Jauna, —edo ia beti, ez dakigu ondo— kanpoko zenbait indar barru‑barrura sartzen zaizkigu eta egin nahi ez duguna egitera behartzen gaituzte, egin nahiko genukeena egiten utzi gabe. Min egiten digute sarritan —eta lotsarazi beste askotan—, baina ez gara...

Norberak pentsa lezake, Jauna, bat-batean behinik behin, gauzak ez direla gehiegi aldatu, Jesus jaio zenetik hona. Orduan bezala gaur ere aginteak gutako bakoitzaren berri zehatza jakin nahi du (nortzuk garen, zer daukagun eta zer ez, non bizi garen, non lan egiten...

Joera izaten dugu, Jauna, askok eta askok behintzat, hemen guztiok —edo gehien‑gehienok— sobera dugunetik ematen dugula pentsatzeko: sobera dugun dirutik, libre daukagun denbora, geure borondatez jartzen dugun ahalegina… Eskuzabaltasuna horretan datzala uste izaten...