Une aztoratuak bizitzen ari gara. Batzuek beren burua munduko nagusi bihurtu nahi dute eta era guztietako erasoak egiten dituzte. Beste batzuek presente egoten jarraitu nahi dute eta ez dute protagonismorik galdu nahi; berehalako erreakzioak proposatzen dituzte, agian hausnarketa gutxi eginda. Jendeak ekintzen ondorioak pairatzen ditu eta erabakietatik kanpo geratzen dira.

Batzuek eta besteek alde batera uzten dute baliabideen xahutzea, hondakinen sorrera, klima-aldaketa… modu jasanezinean aurrera egiten duen mundu bati eusteko lehentasuna.

Hemen eta orain, gure “txokoan”, gotzainek pastoral eskutitz bat eskaintzen digute: Eraman oneko erkatzea – Elizaren eta munduaren arteko harremana birpentsatuz.

Bertan, 54. puntuan honako hau esaten digute:

Lehen kristauek eramanpena funtsezko bertute gisa ulertu eta bizi izan zuten, munduan egoteko beren modua sakonki markatu zuen bertute gisa. Eramanpen hori ez zen etsipen edo pasibotasun hutsa, jarrera bizikor bat baizik, otzantasunez jokatzen duen eta giza historiaren erritmoak errespetatzen dituen Jainkoa ulertzeko modua islatzen zuena. Alderdi ugaritan agertzen zen: bihotz-berritzerik behartu gabe elkarte gisa hazteko moduan, jazarpenari errepresaliarik bilatu gabe erantzuteko moduan, katekumenotzaren bidez fededun berriak astiro heztean, identitate berrituak eratzen zituzten kultu-praktiketan, eta fedea hitzekin baino gehiago adibidearekin lekukotzeko prestasunean.

«Eramanpen arraro» hori, behatzaile pagano batzuek sumatzen zuten bezala, indar eraldatzaile bat izan zen paradoxikoki, kristautasuna lehen mendeetan harrigarriro hedatzen lagundu zuena.

Gotzainek eramanpena erabiltzen dute, nik nahiago dut bere sinonimoa: Pazientzia.

Pazientzia zerbait aldatu gabe pairatzeko edo jasateko gaitasuna da; zerbait biziki desiratzen denean itxaroten jakiteko ahalmena.

Latinezko Patientia hitzetik dator: jasatea, eustea; latinezko pati: sufritu.

Batzuek, poetikoki, beren esanahiaz asko hitz egiten diguten bi sustrai ematen dizkiote: pakea eta zientzia. “Pakearen zientzia” bezalako zerbait.

Bertute aktiboa da, une zailetan baretasunari eusten laguntzen diguna, eta, batez ere, itxaroten; denbora modu naturalean igarotzen uzteko behar adina erresistentzia izatea; horrela, emaitza bakoitzak prozesu bat eskatzen duela eta prozesu horrek denbora eskatzen duela ulertzen dugu.

Badirudi gure munduan pazientzia galdu dugula. Berehalako emaitzak lortu nahi ditugu; dena azkar bukatzea nahi dugu, gauzei ahalik eta etekinik handiena ateratzea.

Azkar hazi nahi dugu, azkar heldu, harreman egonkor bat azkar aurkitu…

Zaila egiten zaigu ulertzea prozesu batzuek denbora naturala behar dutela garatzeko, eta horrek eramaten gaitu erabakiak presaka hartzera, emaitzetan kalitatea galduz eta nahi duguna nahi dugun unean ez lortzeagatik frustratuz.

Jesusek esaten digu: zorionekoak pazienteak (sufritzen, nozitzen eta jasaten dutenak) eta zoriontsuak pakearen alde lan egiten dutenak.

Garizuma-garai honetan, gogoeta-puntu bat izan daiteke:

• Nola nago pazientziari dagokionez?
• Nola kokatu behar dut neure burua Jesusek proposatzen digun estiloari leial izanda bizitzen ari garen une honetan?