Denok ditugu uste sendoak; kontzeptu edo ideia horietan sinesten dugu eta, nolabait, gure jokaeraren oinarria dira. Uste horietatik abiatzen dira desiragarritzat jotzen diren printzipio edo arauak, gure gizaki-ekintzak bideratzen dituztenak eta gure bizitzako hainbat alderditan hartu beharreko erabakiak gidatzen eta adierazten dizkigutenak.

Kristau fedea, sinesten duguna, hau da, Jesusen jarraipen gisa borondatez egiten duguna gure uste sendoen parte da.

Sinesmena gure jokaeraren oinarri bada, jokaera horrek eta gure jarduerek eta portaerak koherenteak izan beharko lukete gure uste sendoekin eta horietatik sortzen diren printzipioekin. Koherentzia hori gure bizitzako esparru eta alderdi guztietan adierazi beharko litzateke: gure bizitza pribatuan eta gure bizitza publikoan; eremu pertsonalean, familiarrean, lanekoan, sozialean… Beraz, komeni da gure jokabidea eta portaerak berrikustea, uste sendoak eta printzipio horiek kontuan hartuta.

Eremu batzuetan, gure gizartean zailagoa izan daiteke sinesten ditugun benetako printzipioen eta ditugun jokaeren eta portaeren arteko inkoherentziaz jabetzea.

Horietako bat justiziarena da. Gure ustez, zuzentasun-sentimendua da justizia, jokaera gobernatzen duena eta besteen eskubide guztiei behar bezala men egiten diena. Etika, ekitatea eta zintzotasuna. Bakoitzari dagokiona emateko etengabeko borondatea.

Giza justiziak justizia kuantifikatzeko joera du, “dagokionari” zentzu kuantitatiboa aplikatuz.
Jesusek aldarrikatzen duen Jainkoaren Justizia beste zerbait da: maitasunetik sortzen da eta Jesusek aldarrikatzen digu Jainkoaren maitasuna ez dela kuantifikatzen, ez duela mugarik. Horregatik ez “gehien maite duenak edo bere burua entregatzen duenak” (giza ikuspegi batetik) gehiago jasoko du; osotasuna jasoko du (langileen parabola Mt 2, 1-16 mahastian).

Komeni al da gure bizitza berrikustean, gure koherentzia berrikustean, Jesusek aldarrikatzen duen Jainkoaren justizia gure sinesmenaren eta gure uste sendoen parte den ala ez?