Jai egun bikainak ospatzen ditugu garai honetan, Igokundea, Mendekostea, Hirutasun Santua, Corpus Christia…

Jai horietako askok irudi elkartuak daramatzate, gehienak gorantz, zerurantz begiratzera garamatzaten irudiak dira: Jesus hodeien artean ezkutatzen da; uso bat zeruan; jaisten ari diren sugarrak; triangelua arkumearekin, usoarekin eta Jainkoaren eskuarekin… Irudi horiek gure bizitzako errealitatetik kanpo jar gaitzakete, eta ez luke horrela izan behar.

Jesusek Jainko bat erakusten digu, Aita gisa aipatzen eta zuzentzen denari, Maitasuna eta Errukia. Ez dago hodeietatik harantz, zaintzen duen begi bat bezala; aitzitik, bizitzako gertaera guztietan agertzen da, pozgarriak batzuk, haur baten jaiotzan esaterako, mingarriak beste batzuk, gerra krudel batean edo gaixotasunean. Gutako bakoitzarengan dago, pertsona bakoitzean, eta geure buruarengan eta besteengan presentzia hori aurkitzera deituak gaude.

Jesusengandik, esaten dugu joan egin zela, zeruan dagoela “eserita” Aitaren eskuinean eta “etorriko” dela denboren amaieran. Esaten dugu ere Eukaristian dagoela, eta komunitateetan (“hara non bi edo hiru nire izenean bilduta zaudeten, ni zuen erdian nago” – Mt 18, 20), baina batez ere txikienetan eta sufritzen dutenengan, beharra dutenengan (Mt 25, 31-46).

Jesusek esaten digu: “Jaso ezazue Espiritu Santua” eta espero dugu zerbait etortzea goitik, kanpotik, gure egoerak eta arazoak argitu eta konponduko dizkiguna; baina Espiritu Santua gure baitan bilatu behar dugu Bizitzaren iturri gisa, eta, horretarako, bere agerraldia eta adi egotea ahalbidetu behar dugu. Horrek baldintza zehatzak eskatzen ditu. Jesus mendira aldentzen zen otoitz egitera. Kanpoko zarata eta barruko soinua ez baitira baldintza onenak izaten.

Zerura begira “txundituta” ez gelditzera (Eg 1, 10-11) deituak gaude, transmititu zaizkigun irudiak bezala, eta askoz ere hurbilago “begiratzera”, gure barnera eta ingurura, Maitasuna eta Errukia den Jainkoaren presentzia deskubritzeko.