Gure fedearen ezaugarri nagusienetakoa “harridura” beharko luke izan. Sinestea eta harritzea bat balira bezala. Izan ere, harrigarria bada Jesus gure oinak garbitzera makurtzea, ez da gutxiago harritzekoa jarraian ematen digun azalpena.

Mahatsondoa eta aihenaren adibidean bezala morroiari bizia nagusiarengandik datorkio, eta Bidaliari bidaltzailearengandik. Horren arabera jokatzea dugu Bera dela sinetsita. Bera da bizia ematen diguna, inoiz susmatu ahal genuen baino gehiago; Bera da salbatzen gaituena, gure zulo ilun eta kaltegarrietatik ateratzen gaituena; Bera da gure egunerokoari oinarri ematen diona.

Eta hori bizi duenak badaki hori guztia nondik datorkion, norengandik. Badaki berak ez duela ez sortu, ez eragin. Bera morroi hutsala baino ez dela, eta nagusiaren esku dagoela. Izan ere, Berari esker inoiz baino askeago sentitzen da Bere nahia egiten duen bitartean, eta Berari itsatsia dagoen bitartean.

Gure harridura esker on bihur dakigula, inolaz ere merezi gabeko bizia jasotzen ari baikara.