Ikasteak barne-aldaketa dakar

2022 Urt 26

Hilabeteak daramatzagu orain arte izan ez dugun krisi globalari aurre egiten. Beste batzuetan hartu ez ditugun neurriak hartzen ari gara. Gainera, egoera horrek krisi ekonomikoa eta krisi sozial sakona ekarri ditu, eta horri aurre egin behar diogu.

Eta gure buruari egin diezaiokegun galdera bat: Ikasi al dut (ikasteak barne-aldaketa dakar) egoera horretatik zerbait, etorkizunari aurre egiteko gizon-emakumeengan itxaropen handiagoarekin?

Azken batean, galdera hauxe litzateke: Gai al gara bizi dugun egoera honetan Jainkoaren presentzia aurkitzeko eta aurkitzen dugun presentzia horrek barrutik mugitzen uzteko?

Iraganari begira, ikusten dugu pertsona askok izugarri sufritu duten egoera larrien aurrean, erantzuna, hasiera batean behintzat, positiboa izan dela, itxaropenezkoa; baina, denbora igaro ahala, argia, bereziki sufrimendu-uneetan pertsonak elkartzen dituen motibazio kolektiboa -anaitasuna-, lausotu egiten da, desagertu egiten da krisitik errekuperatzen garen heinean. Badirudi krisialdiak jasateko aukera eman zuten balioak, jarrerak eta portaerak denborak aurrera egin ahala desegin egin direla, eta gizadia menderatu duten antzinako eskemak itzuli egin direla: besteen gaineko boterea, besteak kontrolatzen dituzten gutxi batzuen indarrak edo aberastasun-pilaketak eragindakoa.

Gure hurkoengan boterea erabiltzeko joera atabiko hori egon da garaiaren hasieratik. Bere sustraiak premia dagoenean sortzen den segurtasuna bilatzean aurki ditzakegu, baliabideak urriak direnean eta biziraupena baliabide horiengatik lehiatuz bilatzen denean, eta ez lankidetzan arituz eta partekatuz. Jokabide horren sakonenean beldurra dago, bizirauteko beharrezkoa dena; baina adierazpen praktikoagoa izatera garamatza beste batzuekiko boterea erabiltzera, gure biziraupena besteenaren kontura ziurta dezagun. Batzuek beti horrela izan dela esango dute, eta “horrela izaten jarraituko du”.

Eta Jesusek eta ebanjelioak, hain zuzen ere, lankidetzara eta partekatzera gonbidatzen gaituzte.

Jesusengan dugun fedeak itxaropenera gonbidatzen gaitu, salbazio korronte batekin bat egitera non aldarrikatzen dugun eta bizi dugun “horrek ez duela horrela izaten jarraituko”. Korronte horretan gaude?

Eta hasierako galderara itzuliko gara: Ikasi al dut egoera horretatik zerbait, etorkizunari aurre egiteko gizon-emakumeengan itxaropen handiagoarekin?

Bizi dugun egoera honetan Jainkoaren presentzia aurkitzen dut eta aurkitzen dudan presentzia horrek barrutik mugitzen nau?